Fuck! Dat besef kwam hard binnen, de verantwoordelijkheid!
“Laat hem maar liggen hoor!”
Dat was het eerste dat ik hoorde toen ik ’s nachts een noodnummer belde van het consultatie bureau. Laat hem liggen hoor, die woorden hebben heel lang na gegalmd in mijn hoofd. Alsof ik mijn kind iets wilde aandoen…
Ik wilde gehoord worden. Ik wilde dat iemand aan de andere kant van de lijn tegen mij zei. “Meid wat is het zwaar he? Och dit is niet wat je er van had verwacht. Kom loop even bij het wiegje vandaan, haal adem en vertel me wat er aan de hand is.” Dat dat is wat ik nodig had.
En juist door die woorden; laat hem maar liggen heb ik nooit maar dan ook nooit weer contact opgenomen als het mij niet lukte. Als ik me zo wanhopig voelde, dat ik me afvroeg of ik het wel kon, moeder zijn.
Ik bedoel, ik had op mijn werk zestien peuters tegelijk, dan was dit toch piece of cake?
Nou niet dus.
Ik vond het verschrikkelijk. Ik dacht echt dat mijn zoon beter af was bij iemand anders. Iemand die liever, geduldiger en steviger in haar schoenen stond. Het moederschap… niemand vertelt jou dat het klote kan zijn, niemand vertelt jou dat je krankzinnig wordt van de (niet) slaapjes, huiltjes , krampjes. Niemand vertelt jou dat je gek wordt van je peuter omdat deze ALLES zelf wil doen, gaat liggen in de supermarkt de hele boel bij elkaar krijst en jij veroordelend wordt aangekeken omdat je niet ingrijpt.
Ik zie het nog voor me dat mijn jongste lag te gillen in de supermarkt zijn laarsjes uitschopte en ik erbij wegliep, even…..ademhalen. Ik kwam terug en een mevrouw bemoeide zich met mijn kind en keek mij aan. Ik werd boos, bemoeit u zich hier niet mee!
Het zijn nu tieners en ook hier horen de nodige uitdagingen bij, ik bedoel een 3.0 puber is ook niet altijd alles.
Maar toen ik de woorden ‘laat hem maar liggen, hoorde is er bij mij een zaadje geplant. Een zaadje dat nu is uitgegroeid tot een stevige boom. Ik wil heel graag de boom zijn voor andere opvoeders waar je heel even tegen aan kunt leunen. Sparren en weer door..want jij kan dit!