Het lukt gewoon niet, je krijgt het niet voor elkaar. Waarom lijkt het bij de ander wel te gaan. Waarom lijkt de ander wel zo verbonden met zijn kind en daardoor dus ook met zichzelf?
Waarom kan een ander wel genieten? Waarom jij dan niet?
En wat is dat dan genieten? De fantastische Instagram post met zie ons eens samen bakken, op vakantie gaan, luieren op de bank en zoveel houden van mijn kind. Dit is het mooiste dat me is overkomen?
En wat nu……als dat niet zo is? Au doet pijn he. Voelt niet fijn.
De zin ‘waar ben ik zelf? Waar ben ik aan begonnen? IK KAN HET NIET.
Ik voel je……ik had dit ook. Alleen erover praten deed ik niet, ja achteraf. En ik werd geprezen of ik er niet een boek over kon schrijven of ik niet eens met vrouwen wilde gaan praten die net waren bevallen. De schaamte was te groot. Ik kon mezelf staande houden en dat was het…..
Ik leerde met vallen en opstaan. Dat het goed was zoals het vandaag de dag was. Dat ik iedere keer weer opnieuw kon beginnen. Dat stapje voor stapje ook een grote stap kon worden.
En nu 16 jaar later, heel veel ervaringen rijker en het taboe dat nu een beetje verdwijnt kan ik er voor je zijn. Met een grote rugzak aan instrumenten kan ik jou bijstaan in de chaos van het ouderschap.
En genieten kan ook zijn, dat hoofdje op je schouder, een zandtaartje of het moment dat jij naast het bedje van je slapende kind zit en de tranen over je wangen stromen…….